حضرت سلطان باھو رحمتہ اللہ علیہ

دل دریا سمندروں ڈونگھے ، کون دلاں دیاں جانے ھُو

وچے بیڑے وچے جھیڑے ،وچے ونجھ مہانے ھُو

چودان طبق دلے دے اندر جتھے عشق تمبو ونج تانے ھُو

جو دل دا محرم ہووے باہو، سوئی رب پچھانے ھُو

چڑھ چناں تے کر رشنائی، ذکر کریندے تارے ھُو

گلیاں دے وچ پھرن نمانے لعلاں دے ونجارے ھُو

شالا مسافر کوئی نہ تھیوے ککھ جنہاں توں بھارے ھُو 

تاڑی مار اڈاؤ نہ باہو،اساں آپے اُڈن ہارے ھو

میں کوجی میرا دلبر سوہنا ، میں کیونکر اس نوں بھانواں ھُو

ویہڑے ساڈے وڑدا ناہیں پئی لکھ وسیلے پانواں ھُو

ناں میں سوہنی ناں دولت پلّے ، کیوں کر یار مناواں ھُو

ایہہ دکھ ہمیشاں رہسی باہو روندڑی ہی مر جاواں ھُو

سے روزے سے نفل نمازاں ، سے سجدے کر کر تھکّے ھُو 

سے واری مکے حج گزارن دل دی دوڑ نہ مکّے ھُو

چلے چلیئے ،جنگل بھوناں ، اس گل تھیں نہ پکے ھُو

سبھے مطلب حاصل ہوندے باہو جد پیر نظر اک تکے ھُو

حافظ پڑھ پڑھ کر ن تکبر ، ملاں کرن وڈیائی ھُو 

ساون مانھ دے بدلاں وانگوں پھرن کتاباں چائی ھُو

جتھے ویکھن چنگا چوکھا پڑھن کلام سوائی ھُو

دوہیں جہانیں مٹھے باہو جنہاں کھادی ویچ کمائی ھُو

زبانی کلمہ ہر کوئی پڑھدا ، دل دا پڑھدا کوئی ھُو

جتھے کلمہ دل دا پڑھیئے ، اوتھے ملے زبان نہ ڈھوئی ھُو

دل دا کلمہ عاشق پڑھدے کیہ جانن یار گلوئی ھُو 

ایہہ کلمہ اسانوں پیر پڑھایا باہو میں سدا سہاگن ہوئی ھُو

دل کالے کولوں منہ کالا چنگا جے کوئی اس نوں جانے ھُو

مونہہ کالا دل اچھا ہووے تاں دل یار پچھانے ھُو

ایہہ دل یار دے پچھے ہودے متاں یار وی کدی پچھانے ھُو

سئے عالم چھوڑ مسیتاں نٹھے باہو جد لگے نیں دل ٹکانے ھُو

تسبیح پھری تے دل نہیں پھریا ، کیہ لینا تسبیح پھڑ کے ہُو 

علم پڑھیا تے ادب نہ سکھیا،کیہ لینا علم نوں پڑھ کے ہُو

چلے کٹے تے کجھ نہ کھٹیا، کیہ لینا چلیاں وڑ کے ہُو 

جاگ بناں ددھ جمدے ناہیں باہو، بھانویں لال ہوون کڑھ کڑھ کے ہُو

"حضرت سلطان باہو رحمۃ اللہ علیہ"